Schepers-Nardozza Delirium Quintet |
organisation: JazzCafé DenEgger artist: Carlo Nardozza |
© Rootsville 2017 |
review & photo: Freddie |
|
Tijdens de programmatie van 'JazzCafé 4.0' werden er een paar zaken vergeten. Op dinsdag 28 februari zouden we al volledig in het 'krokusverlof' zitten en neem er dan nog bij dat het de hoogdag van 'carnaval' is. Nu is het wel een certitude dat de bezoekers van het 'Jazz Café @ Den Egger' niet gevoelig moet zijn voor de liefhebbers van schlagers als 'Er Staat een Paard In De Gang'. Niet dat we André Van Duin het niet gunnen maar diegene die op deze dinsdagavond richting Scherpenheuvel kwamen afgezakt hadden niet de nood aan nummers van 'De Snollebollekes' of 'Jettie Pallettie' dus zaten we in het jazzcafeeke te wachten op iets totaal anders. Misschien hadden ze om in de sfeer te blijven 'New Orleans Jazz' kunnen boeken maar ook daar was niet aan gedacht.
Op het programma stond niemand minder dan het 'Schepers-Nardozza Delirium Quintet' en met niets dan ronkende namen uit onze eigen jazzcultuur zouden ze toch een beetje van her en der komen om hier in een 'Delirium van Jazz' te eindigen. Dit Quintet bestaat naast de trompettisten Nico Schepers en Carlo Nardozza ook nog uit Bart De Nolf aan de grote viool met de dikke snaren, Toni Vitacollona aan de drums en Tim Finoulst als de Limburgse Joe Pass. Een illuster gezelschap waarvan we op voorhand zeker konden van zijn dat we een 'enchantend evening' zouden gaan krijgen. Twee trompetten Voor velen onder ons werd dit een openbaring want blijkt dat Carlo een bijzonder smaakvolle en fijnzinnige humor bezit. Dus na het verkondigen dat er 'earplugs' te verkrijgen waren werd er met 'Blue 'n Boogie' van Dizzy Gillespie de toon voor de avond ingezet. Het zou nu niet dadelijk allemaal standards zijn die hier werden gespeeld maar ook eigen 'liekes' kwamen aan bod zoals Carlo Nardozza zijn nummer over de 'one' family. Na enkele woordspelingen met namen uit de jazzwereld kwamen zo aan bij Bobby 'Shoe'. Bobby Shew is een jazztrompettist uit New Mexico en schreef het volgende 'Nandalin' in eerste instantie voor een 'bugel'. Vanavond laten Carlo en Nico ons genieten van de trompetten in stereo. Wisselend met een heerlijke gitaarsolo van Tim Finoulst werd dit al een hoogstandje van formaat. 'Gillespiana' is een album van Dizzy Gillespie en daarop staan composities van Lalo Schifrin. Deze 'suite' bestaat uit '5' delen meer om niet in overuren te moeten vallen brengen ze enkel deel 2 en deel 3 van deze 'Gillespiana Suite' aka 'Blues' en 'Panamericana'. Tussen de 2 nummer in kan Toni Vitacollona zich nogmaals in de spotlights drummen en daarmee zit deel 1 erop. Tijd om ook de spots eventjes bij te richten op de partituren van Nico Schepers om te voorkomen dat hij ook nog een schlager zou gaan blazen. Aanzetten na de koffie doen ze weerom met eentje van Dizzy Gillespie., 'Tin Tin Deo' uit 1951 is de naam... ook eentje van 'de' Nico staatop de lijst zoals 'Blond Bimbo' maar ik ben vergeten te vragen of het over een biertje gaat alvorens Gillespie terug wordt aangevoerd. Heerlijke avond jazz met deze twee trompet virtuozen, bijgestaan door een sterke ritme sectie en heerlijke rifjes van Tim Finoulst. Moest Carlo Nardozza nu nog een 'professor bril en dito hoofddeksel' hebben opgezet zouden we haast gedacht hebben van 'Dizzy is in da house!' Great Job.
|
dus voor de hardhorigen in stereo. De rode draad in het concert zou Dizzy Gillepsie (1940-1993) zijn en daar zouden Schepers en Nardozza wel eens voor gaan zorgen. De 'MC' van de avond leek al in een soort 'Westmalle Delirium' te vertoeven en dus nam Carlo Nardozza het heft maar in handen. 
Diegene die niet zo met 'jazz' zijn vertrouwd of getrouwd zullen de daarop volgende Lalo Schifrin wel vereenzelvigen met filmmuziek als die van Jaws maar de adepten weten dat hij ook serieuze jazz uit zijn pen kon laten vloeien. 
